Hayat zor... Yaşananlar hepimizin ruhunda yaralar açıyor. Bizlerin içi kanıyor, ya olayın merkezindekiler ne halde diye düşünmeden alamıyoruz kendimizi. İşte bu yüzden elim 4 aydan beri ilk defa gitmedi klavyeye... Siz, dert ortaklarımsınız. Yazılarımla beraber gülüyor, beraber okuyor, beraber soruyor, beraber cevaplar alıyoruz. Ama şimdi beraber sustuk sanki... Afyon'daki şehitlerimiz, ve son bir aydır giden yiğitlerimiz... Sözün bittiği yerde yazı bile susar kimi zaman.
Tekrar yazılarıma dönüyorum merak etmeyin. Biz, biriz, birliğiz ve bunu kimse bozamayacak! Ama duygusuz da değiliz ve biliyoruz bu acılar kolay unutulmayacak. Sardığımız her yara bitmeden bir başkası açılıyor belki ama umudumuzu kaybetmemeliyiz...
İnşallah bir gün hep beraber bugünleri sadece birer kabus olarak hatırlarız. Çocuklarımıza anlatırken gözlerimiz dolar, yüreğimiz kanar ama inşallah onlarla beraber aynı şeyleri tekrar yaşamayız.
Şehitlerimize Allah'tan rahmet, geride kalanlara sabır diliyorum. Biz uyurken uyumayan yiğitlerimizi hiçbir zaman dualarımızda unutmayalım...
Burcu Çeşit
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder