Çocukluk... Ağlarken ve gülerken serbest olduğumuz zamanlar... Sorumluluğun az olduğu, bilinçsizce oradan oraya koşturduğumuz anılar... İlk kalp çarpıntısından ürktüğümüz, geri çekildiğimiz, sonra korkusuzca sevdiğimiz yıllar...
Büyüdük mü? Ya da bizi ne büyüttü? Büyümek güzel midir? Büyüdükçe kirlenir mi kalpteki kan? Yetmez mi alınan oksijen ruhu temizlemeye?
Yoksa gitmeye karar verince mi büyür insan? Arkasına bakmadığında, göz yaşları az aktığında, yalnızlık acıtmadığında mı büyümüş olur?
Neden bilmem... Bugün kafamda bu sorularla uyandım bu güzel güne... Yine okul formamı giyip, servis şoförümüz Ercan abiyle şakalaşıp, arabada şarkılar söyleyip, törene gidesim geldi! Marşlara eşlik edesim, sevip sevilesim, öğretmenlerin şefkatli bakışlarını üzerimde hissedesim geldi...
Bugün benim yeniden çocuk olasım, hiç büyümeyen o en sevdiğim yanımla dans edesim geldi!
Böyle bir Ata'nın evladı olarak, şükredesim geldi!
Bizleri unutmayan, hep çocuk hissettiren, mavi gözlü devi görüp sarılasım ve teşekkür edesim geldi!
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramınız Kutlu Olsun Çocuklar ve Hep Bir Yanı Çocuk Kalanlar!
Burcu Çeşit.
1 yorum:
mükemmel
Yorum Gönder